Vijftien maanden stilte is niet wat je in hoofd hebt als je met een nieuwsbrief start. Tenslotte is dit een NIEUWSbrief. Je probeert dingen te melden waarmee je bezig bent. En dan al die tijd niets? Geen aankondiging van een nieuw boek? Geen tips over wat je aan het lezen bent of gelezen hebt? Geen enkele activiteit? Volledige radiostilte?
Terechte vragen, maar ik ben er nog en volop bezig, alleen heeft het door omstandigheden veel langer geduurd dan ik had kunnen vermoeden voor ik weer iets van me laat horen.
Hierbij dus. En voor deze keer zullen we het kort houden, maar er is een nieuw boek in de maak. Een publicatiedatum is nog niet in zicht. Eerst het manuscript afwerken. Met wat geluk zou dat tegen het einde van het jaar zijn. Als ik dan ook met succes kan pleiten voor publicatie spreken we van april of mei volgend jaar wanneer het in de winkels kan liggen.
Waarover het precies gaat, kan ik uiteraard niet zeggen, maar ik wil wel al één ding kwijt: dit wordt mijn meest uitgesproken misdaadroman tot dusver. Geen politieke thriller, geen nadrukkelijke overlapping naar de Wetstraat, naar politici, partijen of verkiezingen, alleen zuiver politiewerk. De centrale verhaallijn is een gruwelijke moord in Antwerpen en het onderzoek dat daarop volgt.
Het hoofdpersonage is Eric Michiels, commissaris van de federale gerechtelijke politie Antwerpen, die in mijn vorige boek Fatale Vriendschap het belangrijkste nevenpersonage was. Hij en zijn team voerden toen het onderzoek naar de verdwijning van Jasper Colman. Nu zijn zij vanaf het begin de hoofdrolspelers. Verder komen enkele andere personages uit vorige boeken terug in kleinere rollen. (Oké, er zit dan toch iets politieks/journalistieks in.)
Ik heb er lang over getwijfeld of ik mijn nieuwe boek wel zou opbouwen rond Michiels. Werken met vaste personages heeft nadelen, zeker in misdaadromans. Er zijn al zo veel reeksen rond politiemensen. Zit er nu echt iemand op te wachten dat er weer eentje bijkomt? Wie weet op de duur nog wie wat schrijft? Welke schrijver heeft welke politieman/vrouw als vast hoofdpersonage?
En remt zo werken de creativiteit en de originaliteit niet af? Raak je niet snel verstrikt in een stramien waarin goede ideeën uitdoven omdat je ze binnen een te strak kader wilt stoppen? Loop je niet vast niet in routine of, veel erger, in verveling en voorspelbaarheid? (Nu in de winkels, de nieuwe avonturen van commissaris Michiels. [geeuw])
Maar aan de andere kant heeft zoiets ook veel duidelijke voordelen. Zoals groten als Michael Connelly en Peter James niet nalaten te vertellen: vaste personages kun je laten evolueren. Je kunt ze steeds meer diepgang geven, hun persoonlijke geschiedenis laten meespelen in de zaken die ze behandelen, met hun emoties en hun hebbelijkheden, hun kwaliteiten en hun vooroordelen, zodat het verhaal veel rijker wordt. Je kunt hen uitbouwen tot mensen van vlees en bloed, met wie lezers een bijna persoonlijke band krijgen en daardoor terugkomen om meer te lezen.
Dat is uiteindelijk het doorslaggevende argument geweest. En dus zijn Michiels en zijn mensen al een tijdje bezig uit te zoeken wie een eenzaat zo zwaar heeft toegetakeld in een van de fraaiste stukjes natuur in Antwerpen. En vooral waarom. Waarom moest die man op zo’n vreselijke manier gefolterd worden?
Dat waarom en al de rest blijft voorlopig geheim. Come and see next week, heette het steevast in alle Britse reeksen die we in onze jeugd op de BRT te zien kregen. Nog wat wachten en Eric Michiels, Julie Winters, Jens Sanders, Wim Heuvelmans, hoofdcommissaris Rudy Vervliet en twee nieuwe collega’s zijn straks terug om de misdaad op te lossen.
Come and see next week.
©Paul De Bruyn, september 2019