JOURNALISTEN EN THRILLERS

Het idee kwam bij me op toen ik na elkaar Fair Warning en The Law of Innocence van Michael Connelly en V2 van Robert Harris las. Behalve dat ze twee van de beste (misdaad)schrijvers van de wereld en twee van mijn favorieten zijn, hebben ze ook hun verleden grotendeels gemeen. Voor ze aan hun schrijverscarrière begonnen, waren ze allebei journalist.

Michael Connelly startte bij de Fort Lauderdale News Sun-Sentinel, waar hij een Pulitzerprijs won, promoveerde dan als misdaadreporter naar de Los Angeles Times en bleef daar zeven jaar tot hij fulltime schrijver werd na de publicatie van zijn vierde Harry Bosch-boek. 

Robert Harris was zes jaar reporter voor de BBC-programma’s Panorama en Newsnight, werd dan politiek redacteur van The Observer en columnist voor The Sunday Times voor ook hij na het succes van zijn eerste boeken het risico kon lopen voltijds schrijver te worden.

Daarvan vertrekkend begon ik voor mezelf eens na te gaan wie er nog ooit was begonnen in de journalistiek. Dat het er zo veel waren, had ik nooit beseft.

Val McDermid wordt nu vaak The Queen of Crime genoemd, maar het begin van haar carrière was prozaïscher: onderaan op de ladder bij The Daily Record in Glasgow. Tien jaar zat ze in de journalistiek en aan de Britse krant The Guardian zei ze onlangs dat het een vaak frustrerende, maar tegelijk leerrijke periode was geweest. Personages als Tony Hill of Karen Pirie begon ze al uit te tekenen toen ze nog tegen deadlines vocht.

Gerald Seymour ging in 1963 als 22-jarige aan de slag bij ITN, de nieuwsdienst van de Britse commerciële omroep ITV. Van 1969 tot 1976 versloeg hij The Troubles in Noord-Ierland, deed tussendoor de verslaggeving over het bloedbad op de Israëlische atleten op de Olympische Spelen van 1972 in München, en coverde de Rote Armee Fraktion in Duitsland, de Rode Brigades in Italië en de Palestijnse vliegtuigkapingen van die tijd. 

De jaren in Belfast gaven hem de stof voor zijn verfilmde debuut Harry’s Game. Mede door de soundtrack van de Ierse groep Clannad groeide de reeks uit tot een angstwekkend realistische bijna-documentaire over de vuile oorlog in de straten van Belfast en Derry. Toen ik later zelf in Belfast kwam, bestempelde een officier van het Britse leger het boek tegenover mij als very truish, zoals hij en zijn mannen het zelf hadden meegemaakt.

Voor hij beroemd werd als auteur van realistische thrillers werkte Frederick Forsyth voor Reuters en de BBC. Voor de Britse openbare omroep versloeg hij de oorlog in Biafra (1967-1969). Het werd de basis voor zijn debuut The Biafra Story. Ook voor zijn grote doorbraak met The Day of the Jackal over een (fictief) moordcomplot van de OAS tegen de Franse president Charles De Gaulle putte hij uit eigen ervaring. Meteen na zijn legerdienst was hij door Reuters naar Frankrijk gestuurd om er te berichten over de échte aanslagen van de OAS tegen De Gaulle.

Nicci Gerard en Sean French leerden elkaar kennen toen ze beiden voor de New Statesman werkten. Ze trouwden en gingen samen verder als het schrijversechtpaar Nicci French, terwijl ze in de journalistiek bleven. Hij bij de New Statesman, zij stapte over naar The Observer, waar Seans vader Philip meer dan dertig jaar de filmcriticus was.

Een verleden bij The Observer is wat ookWilliam Shaw en Henry Porter met elkaar verbindt. Shaw als muziekcriticus, Porter als politiek commentator. Uit dezelfde stal van The Guardian-groep komt Jonathan Freedland. Hij geldt als een van de scherpzinnigste Britse politieke analisten, maar onder zijn alias Sam Bourne heeft hij ondertussen tien thrillers/misdaadromans op zijn naam.

Ian Rankin, de meester van de Scottish Crime Novel, debuteerde na zijn afstuderen wel als schrijver, maar heeft een beetje de omgekeerde weg gevolgd. Hij werkt nu mee aan het BBC-programma Newsnight.

Peter May, vooral bekend van de Lewis-trilogie en Runaway, won de titel van Scotland’s Young Journalist of the Year en werkte zeven jaar voor The Scotsman en The Glasgow Evening Times.Ook hij kon het er na de verfilming van zijn debuut The Reporter op wagen als voltijds schrijver.

Robert Goddard probeerde eerst an unsuccessful career in de journalistiek, maar gooide zich al snel op het voltijds schrijven. En om maar bij grote namen te blijven: 

Michael Robotham spitte dossiers uit bij The Sun, The Sydney Morning Herald, The Daily Mail en The Mail on Sunday. Dat gaf hem de smaak om eigen fictie te schrijven. 

Thomas Harris, creator van het onvergetelijke personage Hannibal Lecter, schermt zijn privéleven hermetisch af, maar heeft niet kunnen verhinderen dat bekend is geraakt dat hij eerst aan de slag ging als misdaadreporter bij de Waco Tribune-Herald in Texas alvorens te verkassen naar AP in New York. In 1975 koos hij voor een carrièreswitch met de thriller Black Sunday. Na verfilming lag de weg naar het succes open.

Martin Cruz Smith vond na zijn afstuderen aan de Universiteit van Pennsylvania een job bij The Philadelphia Daily News om dan over te stappen naar The Associated Press, waar hij echt leerde hoe hij veel kon vertellen in weinig woorden. Die combinatie van filmische suggesties en harde feiten werd zowat zijn handelsmerk in boeken als Gorky Park.

Michael Dobbs haalt zijn inspiratie uit zijn vroegere werk in de coulissen van de politiek, maar tijdens zijn studies in Boston schreef hij voor The Boston Globe.

Natuurlijk zijn er vele anderen die nooit in de journalistiek zaten. Peter James, Peter Robinson en Dennis Lehane, Philip Kerr en James Patterson, Tana French en Karin Slaughter, om er maar ineens zeven te noemen, werkten nooit op een redactie. Kerr was wel copywriter voor het reclamebureau Saatchi & Saatchi.

Maar de lijst van wie wel een verleden in de pers heeft, is veel langer. Wijlen James McClure? Misdaadreporter voor The Natal Witness in Zuid-Afrika. Zijn landgenoot Deon Meyer had zijn eerste job bij Die Volksblad.

James Lee Burke bevestigt op zijn website dat hij werkte als ‘newspaper reporter’, zonder verdere details te geven.

Don Winslow was zowaar eerst privédetective. Maar hij volgde wel een opleiding journalistiek. Dat deed ook Jeffery Deaver. Hij studeerde af met een B.A in de journalistiek aan de universiteit van Missouri. Gillian Flynn (Gone Girl) is de derde in de rij.

Lee Child werkte onder zijn echte naam James Grant voor Granada Television in Manchester. Toen hij daar de bons kreeg, schreef hij uit woede zijn eerste Jack Reacher-boek. De namen van de directeurs die hem ontslagen hadden, doken op als die van de bandieten in Killing Floor.

Jane Harper pendelde over en weer tussen haar geboorteland het Verenigd Koninkrijk en Australië en was in beide journalist – respectievelijk The Darlington and Stockton Times en The Hull Daily Mail en The Herald Sun in Melbourne tot ze na het succes van haar eerste boek The Dry in 2016  het perswereldje verliet.

Toen hij doorbrak met Scrublands, zijn misdaadepos in de outback, was Peter Hammer al jaren een vertrouwd gezicht in Australië als politiek journalist van de omroep SBS. 

Sarah Dunant? Verleden bij de BBC. Stephen Booth? 27 jaar bij The Guardian en The Daily Express. Eva Dolan, freelancer voor tijdschriften. John Katzenbach, Miami Herald, Miami News. Michael Kenyon, Bristol Evening Post. Wijlen Ruth Rendell, Chigwell Times in Essex.

Is het alleen toeval? Is het gewoon omdat journalisten iets willen brengen waarin ze meer van zichzelf kunnen leggen? Of is het omdat journalistiek de eerste weergave is van de realiteit dat persmensen, wanneer ze boeken schrijven, automatisch naar ‘realistische’ onderwerpen grijpen?

Eerlijk, ik weet het niet. Maar het is wel een amusante idee.

WAT IK RECENT LAS

The Law of Innocence – Michael Connelly (advocaat Mickey Haller in de hoofdrol)

The Searcher – Tana French (standalone, in westen van Ierland)

En de Highway 59/East Texas boeken van Attica Locke: Black Water Rising; Pleasantville; Bluebird, Bluebird en Heaven My Home

OM NAAR UIT TE KIJKEN

The Trawlerman (mei), vierde boek in de reeks rond DS Alex Cupidi van de politie van Kent. De vorige zijn zoals die uit de eerdere reeks rond Cathal Breen en Helen Tozer stuk voor stuk sterk en intelligent, knap verteld. Warm aanbevolen. En dat zeg ik niet alleen omdat William een vriend is. Zo jammer dat bijna geen enkel van zijn boeken in Nederlandse vertaling is.

COMMISSARIS MICHIELS

En hoe zit het met Eric Michiels en zijn team? De ontknoping is in zicht. Nu alles nalezen.

EN NOG

De volgende nieuwsbrief zal niet meer zolang op zich laten wachten!

©Paul De Bruyn, maart 2021

Terug naar boven